Aleksandra Zegar to już ostatnia tegoroczna mikrorezydentka OPT, która swój pomysł przekuwa w papierowego zina. Tematem przewodnim rezydencji jest krępowanie stóp. O co w tym wszystkim chodzi, wyjaśnia Ola:
Temat „krępowania stóp”, który sobie wymyśliłam jako temat przewodni tego zina, okazał się dość wymagającą metaforą w kontekście polskiej kultury. Jest to dla mnie informacja o pewnych rozbieżnościach w sposobie myślenia. Parę razy w rozmowach usłyszałam, że ten temat jakoś blokuje i że jest – właśnie – krępujący, bo kojarzy się dosłownie z wiązaniem stóp albo jakimiś praktykami bondage czy bdsm, więc był określany jako „creepy” albo „przyciężkawy”. Ja artystycznie wychowałam się na wykładach Filipa Zawady i korektach u Krzysia Solarewicza, więc „przyciężkawe” tematy są dla mnie normalne i przyziemne, więc trochę nie rozumiałam tych reakcji. Poczułam też wdzięczność do moich nauczycieli, że te blokady mnie tak bardzo nie dotyczą. No i zorientowałam się, że zawstydzenie odczuwam w paradoksalnie odmiennych sytuacjach – np. kiedy mam się przyznać do tego, że lubię, jak mnie ktoś głaszcze po policzku albo że śpiewam sobie pod nosem soundtracki z bajek Disneya. Mam wrażenie, że mnie to obnaża bardziej niż np. rozmawianie o własnej seksualności. Myślę, że takie tematy, im bardziej jesteśmy na nie zblokowani, tym bardziej są wartościowe. A obgadywanie tego grupowo sprawia, że czasem przestajemy się czuć jak najgorsi ludzie świata, jeśli jesteśmy jacyś tam, i możemy pójść dalej – do myślenia o tym, co to nam o nas samych mówi i gdzie jest punkt, którym warto się zaopiekować. Np. że warto pozwolić sobie na słabość i kicz.Kwestie dotyczące nieodnajdywania się w rolach społecznych, wstyd związany z mówieniem o seksie, więc również o fetyszach, kwestia wyzwalania się z narzucanych nam przez pierwszą wpływotwórczą grupę – rodzinę – ograniczeń, dorastanie, blokady w głowie dotyczące indywidualnych wizji samego siebie, problem apatii czy stagnacji – to jakieś takie przykładowe tematy, które urodziły się w głowie mi albo osobom do mnie się zgłaszającym. Basia napisała opowiadanie „Kroczne tańce”, które na pewno pojawi się w jakiejś mniej „powykrzywianej” wersji, bo bardzo podoba mi się jego treść i o bardziej satysfakcjonującą mnie interpretację prosić nie mogłam. Tak mnie to jakoś porusza i to jest dla mnie wspaniałe, że kogoś myślenie o „krępowaniu stóp” doprowadza do myślenia o tańcu. Brzmi wyzwalająco. I tak mi się marzyło, żeby ten projekt też taki był i oprócz solidaryzującej spełniał też wyzwalającą funkcję.Chciałabym bardzo, żeby praca, jaką wykonali wszyscy zaangażowani artyści, miała szansę jakoś wybrzmieć, więc już teraz zapraszam na muzyczną premierę zina do klubu Czuła jest noc – 15.12.2022, bo do współpracy w „krępowaniu stóp” udało mi się zaangażować też kilku muzyków, tylko ciężko muzykę przekazać na papierze. Marcin Dominiak nagrał utwór, który można będzie odnaleźć z pomocą QR code w gazecie, a Ryszard Lubieniecki, Janek Rostek i Michał Sember zagrają nam coś krępującego i uwalniającego – w Czułej – na żywo. Planuję niewielki nakład zina, na pewno każdy z artystów dostanie po egzemplarzu, ale gdyby ktoś niezaangażowany w projekt był zainteresowany zinem, to zapraszam do kontaktu. Zachęcam też, żeby polubić naszą stronę na Facebooku, czy Instagramie i śledzić nasze dalsze poczynania.
Aleksandra Zegar
Artystka pochodząca ze Środy Śląskiej. Uczyła się fotografii u Krzyśka Solarewicza i Filipa Zawady w OPT we Wrocławiu, później w Opawie na
Uniwersytecie Śląskim w Instytucie Twórczej Fotografii. Brała udział w wystawach w Polsce i w Czechach. Współautorka zina festiwalowego TIFF, redaktorka merytoryczna tekstów do książek artystycznych i wystaw, animatorka kultury, inicjatorka kolektywu CzułOŚĆ, samozwańcza „liberalna ironistka”. Na co dzień sprzedaje bilety.
olazegar.tumblr.com
instagram.com/ale_zegar
