Dla mnie teorie spiskowe są solą i jadem. Prawdą, która jest kłamstwem. Naturalną, ale rozpaczliwą próbą uporządkowania chaosu, nadania sensu niezrozumiałemu i wyznaczenia swojego miejsca w nim. Nawet, jeśli w efekcie sytuują swojego wyznawcę w roli ofiary, dają punkt zaczepienia. Są jak alkohol – dają realną energię z pustych kalorii. Coś pięknego! I strasznego! Były, są i będą. Chciałbym uwierzyć w jakąś. Ale nie potrafię.