Akt I
Scena I
Mury Elsynoru. Wchodzi HAMLET, za nim DUCH.
DUCH
Niech będzie pochwalony!
HAMLET
Pochwalony!
DUCH
Na łono pana mnie wysłali!
HAMLET
Świeć panie nad twą duszą!
Scena II
Sala tronowa. Wchodzą KLAUDIUSZ, GERTRUDA, HAMLET i DWÓR.
KLAUDIUSZ
Hamlecie, Pan tak chciał. Nie cofniesz już ojca z łona Pana!
HAMLET
Och, niesprawiedliwość wielka na ojca spadła, bowiem jedno łono ojciec kochał! Jedno!
[Wychodzą KLAUDIUSZ, GERTRUDA i DWÓR.
HAMLET (sam)
Przedwcześnie złączyli łona swe… [Wchodzi HORATIO.]
HORATIO Pochwalony…
HAMLET
Jezus Chrystus i tak dalej. Na wieki wieków!
Scena III
Sypialnia Ofelii. Wchodzą OFELIA i LAERTES.
LAERTES
Oddalę się tymczasem w modlitwę. A ty poskrom swe łono rozpalone przed Hamletem.
OFELIA
Wystygłe ono jak wosk w zamkniętej na trzy spusty kaplicznej świecy!
[Wychodzą.
Scena IV.
Mury zamku. Wchodzą HORATIO, HAMLET i DUCH.
DUCH
Łono pańskie – łonem pańskim, ale przykazanie piąte złamane!
HAMLET
To kto cię na łono pana wysłał?
DUCH
Szatan jako wąż podstępny pod Klaudiusza postacią.
HAMLET
Jezusie nazareński! [Wychodzą.
Akt II
Scena I.
Korytarz w zamku. Wchodzi HAMLET, czyta. Wchodzi POLONIUSZ.
POLONIUSZ
Szczęść Boże!
HAMLET
Przepadnij – jak grzech w konfesjonale odpuszczon!
[Wychodzi POLONIUSZ. Wchodzą ROSENCRANTZ i GUILDERSTERN.]
ROSENCRANTZ i GUILDERSTERN
Pochwalony!
HAMLET
Odejdźcie, a niech droga was przez piekło nieskończone prowadzi!
[Wychodzą ROSENCRANTZ i GUILDERSTERN.
HAMLET (sam)
Na łono zsyłać czy samemu być zesłanym?
[Wchodzi OFELIA
OFELIA
Mój panie!
HAMLET
Zaszyj łono kiszką cielęcą na wieki! [Wychodzą w przeciwne strony.
Akt III
Scena I.
Sala tronowa. Wchodzą AKTORZY i DWÓR.
PIERWSZY AKTOR
Trzydzieści razy Febus obiegł…
KLAUDIUSZ
Łono jego największe, wielkość zaś dyskusyjna bywa. [Wychodzi.
Scena II.
Sypialnia Gertrudy. Wchodzą HAMLET i GERTRUDA.
HAMLET
Magdaleno niewierna!
GERTRUDA
Zważaj na słowa, Judaszu!
POLONIUSZ (zza kotary.)
Właśnie… Zważaj!
HAMLET
Na krzew gorejący! (Przebija mieczem POLONIUSZA przez kotarę.)
POLONIUSZ
Łono pana już w mego wzroku zasięgu!
HAMLET
Ach, rozproszon bestii kuszeniem, działam po omacku. [Wychodzi.
Akt IV
Scena I.
Komnata w zamku.
KLAUDIUSZ
Na tułaczkę wieczną w poszukiwaniu pana cię zsyłam!
HAMLET
Znajdę go zgodnie z twoją wolą, ale łona nie tknę.
Scena II.
Sala tronowa. OFELIA, GERTRUDA i KLAUDIUSZ.
OFELIA
Spróbuj woni pańskiego łona. (Wręcza GERTRUDZIE rozmaryn i wychodzi.)
KLAUDIUSZ
Bóg ją opuścił?
GERTRUDA (Patrząc przez okno.)
Jest pewna wierzba nad strumykiem.
KLAUDIUSZ
Nad tym, co płynie z wolna? Mów że jaśniej!
GERTRUDA
Ofelia odeszła na łono pana!
KLAUDIUSZ
Jezu Chryste! Laertesa widzę skulonego jak na jerozolimskim targowisku! [Wychodzą.
Scena III.
Korytarz.
LAERTES (sam)
Wszystkich odeślę na łono pana! (Wchodzi KLAUDIUSZ.)
KLAUDIUSZ
Nie wierz podszeptom bestialskim. Hamlet to bowiem uczynił!
LAERTES
Niech zgnije na łonie pana!
AKT V
Scena I.
Sypialnia Hamleta. Siedzą HAMLET i HORATIO.
HAMLET
Czuję, że wkrótce odejdę na łono pana i przyjmuję czucie to z całkowitą obojętnością! [Wychodzą.
Scena II.
Wchodzą HAMLET, LAERTES, DWÓR, GERTRUDA, KLAUDIUSZ.
LAERTES
Ty Goliat, ja Dawid! Takie ustalam zasady!
HAMLET
Rolę zwycięską sobie przypisujesz!
[Walczą i obaj zostają zatruci trucizną na ostrzach.]
LAERTES
Na męki pańskie! [Królowa pije.]
HAMLET
Widziałem zarys łona nie raz, ale teraz…!
GERTRUDA
Daleki od chrystusowego ten sikacz w smaku!
KLAUDIUSZ
Myślami wędrujesz wokół drzewa Adamowego to i szkło mylisz!
HAMLET (Wlewając truciznę KLAUDIUSZOWI do gardła.)
Jeden jest pan, ale łon ma wiele! Zgnijesz na tym najgorszym, a wytchnienia nie zaznasz!
KLAUDIUSZ
Posłał mnie na łono pana!
LAERTES
A ty dalej wokół łona krążysz?
HAMLET
Zaprawdę. [LAERTES umiera.]
HAMLET
Horatio!
Druhu!
HORATIO
Słucham cię, przyjacielu!
HAMLET
Jestem na łonie pana. Resztę zachowam dla siebie, bo piękna opowiedzieć nie sposób. Reszta jest milczeniem. [HAMLET umiera.]
HORATIO
Postać to ze wszech miar w bogu umiłowana. (Wchodzi FORTYNBRAS.)
FORTYNBRAS
Na mateczkę najświętszą zawsze dziewicę i rany Chrystusa! Co tu się stało?
HORATIO
Duńska apokalipsa!
FORTYNBRAS
To co widzą oczy moje, serce widzi podwójnie, również Hamleta na łonie pana.
HORATIO
Zaprawdę…
FORTYNBRAS
Niech mu łono nieskończonym będzie.
HORATIO
Po wsze czasy.
FORTYNBRAS
Idźmy, choć nikt nie woła, oddać się trudowi dostąpienia łona na wieki. [Wychodzą. Słychać wrzawę.