Diamentem

Chaos boi się swego imienia,
tylko prawdziwy roznieca płomień
wprowadzający do głuchej jaskini.
– Halo, co ja tu robię?
Diamenty rozkruszyły moją drogę,
wdarły się do bezradnej istoty,
która odgrywa moje człowieczeństwo,
diamentowy pył wtacza się w żyły,
jesteśmy jednością i rozdzielnością,
staczam się do kolejnego odrodzenia,
nieoszlifowany lśnię w kawałkach.


Gniewny spektakl

Niebo rozpostarło swe ramiona,
z wnętrza gotowała się wściekłość,
krótki dźwięk zapowiedział walkę,
błyski świetlne gnały do ziemi,
rozwścieczeni bogowie chcieli nas ukarać,
każda iskra budziła przedwieczne lęki,
błyskawice roztoczyły się niczym neurony,
przeskakiwały po zaskoczonym umyśle,
mimo lęku rozpaliły drgającą ziemię,
oświetliły drogę utkwionym w ciemności,
światła tańczyły na niebiańskim zamęcie,
spektakl zakończyły kolorowe sny.


Biała dama

Dzisiaj twoja nowa forma
wezbrała się we mnie uczuciem
niekończącego się echa czasu,
nęciłaś mnie obietnicą lata
i pocałunków w cieniach drzew.
Swoim oddechem przejęłaś moje ciało,
wciągałem powietrze nasycone snami,
tańczyłaś w kształcie mojego istnienia,
dotknęłaś zniekształconych lęków,
wiją się we mnie węże z oceanów.
Otwierasz mi drogę na wspomnienie,
chcesz nauczyć mnie spędzać radość,
każdy cień raczy mnie powołaniem
do drogi usłanej włosami przezwyciężeń,
nadchodzę na twoje głośne wołanie.


Źdźbło

Kalejdoskop zmiennych
wychyla się do słońca,
smagany wiatrem uczuć,
sielsko-anielski podkład
pod winy wszystkich wiosen,
zielony w ramionach mrówek,
przygaszony ogniem
z rąk samego Boga.


Maski rzeczywistości

Utkana z masek rzeczywistość,
w każdym odbiciu twarze,
uśmiechy tracą równowagę
niesione na garbie świata,
zamykam się w ciasnej bańce,
przede mną lustra utkane wodą,
światło ginie w załamaniu,
a ciemność chowa się w rogu,
wszystko niczym sen na jawie,
ktoś pociąga za moje sznurki,
krzyk wyleciał ze szklanej kuli,
odarł całą prawdę z iluzji.

Paulina Mularczyk – Pięć wierszy
QR kod: Paulina Mularczyk – Pięć wierszy