I
Dziewczynka chowa się pod stołem.
Mowa nienawiści nie rozumie
mowy smutnych oczu:
nienawiść szepcze do nas i jąka się,
niszczy meble, sprawia, że mężczyźni są
trochę dziwni,
kłamią,
zabijają swoje żony.
Typowa scena w tym domu
białej żałoby i zapalonego światła:
dziewczynka schowana pod stołem
obiecuje, że będzie żyć tam już zawsze,
tak długo jak będzie niebezpieczeństwo i kara,
tak długo jak on istnieje.
Pozostawać tam przez miesiące,
może przez lata, pod obrusem,
do czasu własnego stołu
w nowym domu.
II
Dziewczynka odkrywa w graciarni
męskie ciało.
Nago przed kimś nie istnieją
słowa,
nawet kształt rzeczy.
Tylko nagi mężczyzna,
który nie przyjmuje pytań,
który nic nie odpowiada tej dziewczynce.
Tylko przemoc i łzy,
które szybko przenikają w każdy zakamarek.
Mężczyzna szybko kończy
i żegna się,
i całuje w czoło,
jakby czułość była łatwa,
kwestia grzeczności.
Ona pozostaje potem w ciszy
przez wiele lat.
III
Dziewczynka rzuciła szkołę.
Książki nic nie dają, nie karmią
głodnych ust,
które krzyczą przy stole,
które proszą o chleb i dom, i bezwarunkową miłość.
Chłopcy ze szkoły pewnego dnia zostaną mężczyznami
i ostatecznie będą mieć więcej niż ona,
wiedząca więcej o rzeczach prostych.
Nie ma języka, który pokazuje jak być ostrożnym,
jak wyrastać z dzieciństwa
bez dzieciństwa,
ale czas nauczyć się, co znaczy
wiedzieć, że to, czym jesteś,
określa cię na zawsze.
IV
I powiedzą dziewczynkom:
kobieto, pewnego dnia ten ból
nie
będzie ci potrzebny.
Ale nauczycie się go znosić.
przełożył Paweł Orzeł