Kaliban [milczenie to dojrzałość]

Jeżeli cię zapłodnię, to urodzisz dziecko
o popielatej skórze i z dwiema głowami,
szczekające wyłącznie w wymarłych językach,
niby nic i o niczym mówiące zwierciadło.
Trzeba je będzie uśpić, zanim nas przetrawi,
wydłubie sobie z uszu niby woskowinę.

Może nas nie rozerwie od razu na strzępy,
w końcu jesteśmy chyba z tej samej materii,
jednego ciała, które przekazuje dalej
zło dokładnie schowane między helisami.
To ciemne nas obwącha, w nozdrzach pozostanie
odrobina popiołu gorzkiego jak skowyt.

Dwie głowy, jedno ciało, jeżeli urodzisz,
to trzeba będzie zabić, zanim wzejdzie wilkiem
przed pierwszą pełnią, kiedy zapali się w szklankach
księżyc lub morze wyschnie bez żadnego żalu
zapylone przez piasek. Na nim postawimy
ostatnie chwiejne kroki, wracając do miejsca,

gdzie nasze dni się kończą, a zaczyna cisza.


Lucifuge

jej oko niebieskie
i trafi cię kulą z ołowiu i trafi cię celnie
Paul Celan „Fuga śmierci”

Owoc twego żywota wydłubuje oczy
szpakom schwytanym w siatkę rozpostartą w sadzie
pomiędzy pniami drzewek, a potem ogląda
taniec, pełen podziwu dla śmierci bez szmeru
zaciekawionych kamer, komentarzy z offu
pustych jak oczy lalek na straganie w odpust
na chwałę świętych pańskich Damiana i Kosmy.

Taka mała dyskrecja zanurzona w cieniu
ociężałych jabłonek, moreli, czereśni,
co nie przyciąga sobą uwagi i rośnie
z całopaleniem mrówek, gdy słońce w soczewce
powiększa hekatombę przynajmniej stukrotnie,
zostawiając na cegłach popielate smugi,
podobne do kosmyków smutnej Sulamitki.

Jest droga pod prysznice zanurzona w chłodzie
cichych wiśniowych sadów, kiedy nikt nie patrzy
lub nie chce słuchać krzyków oślepionych ptaków,
a tuż przy drogowskazie z napisem gehenna
tkwi strażnik niedorostek, któremu na czapce
świeci się emotikon i krzyż z ludzkich kości,
niżej zaś błyskawice na patkach kołnierza.


Psalm o drylowaniu

Tadeuszowi Nowakowi

głupiec niosący osła na swoich ramionach
popatruje z wyższością na innego głupca
co dźwiga belkę krzyża przez spalone pole
a na nim gwiazda piołun i miedziane łuski
po nabojach o rdzeniu z twardego uranu
więc chwalmy imię pańskie i powtórne przyjście

pytałem panią lincoln czy dzisiejsza sztuka
podobała się bardziej od tej sprzed tygodnia
zwłaszcza antrakt z noszami ale nie wydała
z siebie żadnego dźwięku jakby nagle oczy
zakryła jej żółć ostra z pestkowego psalmu
więc chwalmy imię pańskie i powtórne przyjście

głupiec niosący głupca będzie się wyśmiewać
z psa który skamle trwożnie gdy znajoma ręka
wydłubuje go z budy i wrzuca do rzeki
dopóki łaska pańska gna na innym koniu
poprzez pstre pola maków u stóp nagiej góry
więc chwalmy jakieś imię póki mocno trzyma


Mirra, kadzidło i ałun

wśród nocnej ciszy bóg się rozchodzi niby fale sejsmiczne
jedyny raz w roku – podśpiewuje Alicja – wtedy szczerze
wracam do zimy tam pod wartkim śniegiem biegnę
wtłoczona między pasażerów podmiejskich pociągów

a na peronie koczują królowie wioząc w walizkach
mirrę kadzidło i ałun by zatamować wyciek dobrych nowin
z jezusa który utknął po niewłaściwej stronie lustra
jak świerkowa igła wdeptana w dywan utkany z wełny

może ktoś zrobi zbawcy pożegnalny tatuaż z niskim numerem
zanim gorycz wytrawi ścieżki w skalistej wyżynie
lecz teraz po torach znów płynie do mnie światło
gwiazdy z podkulonym ogonem canes venatici


Oktagon [Trzy Po Trzy]

bóg ojciec kociak schrödingera
zamknięty w pozłacanej puszce
raz jest to znów go wcale nie ma
o cienką blachę ostrzy pazur
by nakłuć nasze czułe miejsca
a obok tkwi łasica matka
syn boży skryty jak rakieta
w skalnym silosie skąd wystrzeli
gdy zejdziesz od trzech aż do zera
śmierć jest owczarkiem o niemieckiej
sierści z cyklonu i płomienia
który się czuli do najświętszych
choć dla nieświętych co dzień śpiewa

o ptaku lepiej nic nie mówić
przecież on nie ma nic do tego


Tenebrārum

Robi się późno w moim życiu, i to nazbyt wcześnie
Paul Celan w liście do Ilany Shmueli

módl się do nas panie, bo jesteśmy głośno
i w twoje słodkie ciało wjedziemy na brzytwach.
cokolwiek zamiast amen zasłania nam usta
a kropka dusi zdanie bez ważnego końca.

módl się do nas panie, bo jesteśmy dawno,
i w twoje jasne progi pukamy jak w pudło
instrumentu, któremu złodziej ukradł serce.
teraz ta pustka czyha na przyjazne dźwięki.

módl się do nas panie, bo jesteśmy późno
i ostrze nie domyka nam żadnej godziny,
wskazówki wciąż chybiają, głuchy dzwon nie bije
po stronie, gdzie portfele cierpią na anemię.

módl się do nas panie, bo jesteśmy jeszcze,
a kiedy nas zabraknie, ty przestaniesz także
oddychać w swoim niebie bez żadnego celu
i ogarnie cię smutek, że nikt nie usłyszy,

jak wymawiasz imiona swoich marnych dzieci


Howru [List Prokonsula]

oprócz tego, że mieszkam w Polsce – czuję się dobrze.
postanowiłem nie otwierać okien i oczu,
zaszyć pod skórą tani psi czip,
mniej pić i zjadać więcej warzyw,
płacić abonament, uwierzyć w reklamy
– to nie wymaga ani odwagi, ani pogardy.
postanowiłem na razie nie odcinać uszu,
bo i tak powiedzą, że małpuję mistrza z Arles.
a szkoda – cisza uczyniłaby to miejsce
o wiele znośniejszym, zwłaszcza w sytuacji,
gdy każdy obywatel ma jedyną rację.
będę udawał zainteresowanie ich historią,
złożoną głównie z przegranych wojen,
pełną cierpienia za grzechy rozsądniejszych nacji.
zachwycę się budową wspólnego domu na fundamencie
z drewna, na którym kiedyś zawisł człowiek.
postanowiłem jednak podawać rękę na powitanie,
choć wciąż obawiam się, by jej nie odgryźli.
gdy wymawiają moje imię, szybko spuszczam oczy
i biję brawo – najgłośniej jak umiem.
postanowiłem więcej nie wychodzić z domu,
jutro poczytam Tacyta.

z tym krajem łączy mnie już tylko grawitacja


Heimat [Konwertka dla Pawła Huelle]

to kraj bez win i winnic, dołem idą kierpce,
waciak i gumofilce, cygańska muzyka,
a matka boska w klapie przygląda się temu
z bezpiecznej wysokości pod sumiastym wąsem.

to kraj bez win i grzechów, który wciąż się buja
jak dzwon od okupacji aż do odkupienia,
a gdzieś pomiędzy nimi błąka się przedmurze
i huczy wiatr zdradziecki wprost z nieludzkiej ziemi.

to kraj bez i kremówek z dobrym życiorysem,
brązów lanych bezczelnie koturnowym karłom,
gdzieś na wiejskiej ulicy – tam pijane kundle
obsikują nogawki bezpańskim poetom.

to kraj i ja w nim jestem, bo to stan umysłu,
a nie miejsce na mapie. tu wciąż się zawiesza
nad drzwiami krucyfiksy, by strzegły od licha,
kiedy cetno spoczywa w niewłaściwej dłoni.

to ja, piołun i miazga, ostry okruch żwiru
wzięty z pobocza drogi, co wiedzie donikąd.
każdy mój krok to taniec z głową pełną słomy,
w której ukryłem hasło: a to cośtam właśnie.


Noch ist polen nicht verloren
[Herr Cogito czyta wiersz smoleński przypadkowo rymując]

w obcych językach słowa brzmią czasem tak obco
jak łupanie orzechów łuskanie fasoli
imiona i konteksty swobodnie swawolą
czyniąc innych wrogami niech beczą jak kozły
składane na ołtarzach prawowitej wiary
bez wyraźnych cech ludzkich bo łatwiej się zwalcza
zwierzę które już śmierdzi a wtedy absmaki
można przetopić w pocisk w gazetowych kadziach

do tego nie potrzeba ani krztyny taktu
wystarczy mieć komisję kamerę mikrofon
i obcy język w ustach bez śladu umlautów
szeleszczący słowiańsko na nutę brzozową
lub na zgubę beretom a prosty rzeczownik
zaczyna nas osaczać odrywa się szybko
niby skóra z marsjasza i spada na głowy
tym co stanęli z boku myśląc że cogito

jeszcze coś w świecie znaczy bo inaczej przyjdą
po nas ludzie o mózgach zaciśniętych w kułak
zbyt mocno by współczucie mogło je rozwinąć
więc wrócimy do jaskiń by głowy przytulać
do łupanych kamieni i zapchlonych futer
mamrocząc ieszcze bolska buki my żryjemy
bo słowa się puściły tuż przed trzecim kurem
z martwym obcym językiem przeciętym przez zęby


Teoria wiersz Bolskiego [Dopuk]

wieczny chłopiec w ciemnych okularach goni pociąg
jego życie się zaczyna tam gdzie kończy koło
bo przecież żyć będziemy szybko w celuloidzie
wśród kieliszków zapalonych chyba nie dla żartu
dopóki barman trzyma w górze śnieżnobiałą szmatę
i blat jest wciąż wilgotny śliski niby peron

wieczny chłopiec sfałszowany jak każda legenda
opowiadana w ciemnej sali przyduszonym szeptem
dopókimyżyjemy nim nam rzucą ręcznik i zszyją łuki brwiowe
po ostatnim ciosie a chłopcy się oderwą od piersi czy udek
koktajli mołotowa pitych duszkiem w bramach
tuż przed pierwszą przechadzką na ten five o’clock

wieczny chłopiec rudy kronos czy antonim
nie opoka ani bestia nie skarlały książę
z różą w zębach pełznący przez cały mokotów
vis a vis na tygrysa na jeźdźca by wyliczać smętnie
imiona zapadniętych w studzienki ściekowe
pod trawy oślich łączek upasłe na kościach

wieczny chłopiec w ciemnych okularach gubi diament
wiersz się łamie rytm ucieka prószy popiół
w cztery oczy iskiereczka jeszcze mruga
na śmietniku zagrzebana w stare łachy
a kto z nami ten nie z nami nie wypije nie pobiegnie
nie ma dokąd już foreście nie ma po co

Paweł Podlipniak – Dziesięć wierszy
QR kod: Paweł Podlipniak – Dziesięć wierszy