Koncert promujący debiutancką płytę Terra Plana – niezwykłego duetu katalońsko-polskiego: Albert Cirera – saksofon tenorowy i sopranowy, Witold Oleszak – fortepian. Organizatorem koncertu oraz wydawcą płyty jest Multikulti Project / Spontaneous Music Tribune Series.
Albert Cirera
Z ponad 30 nagraniami w ciągu ostatnich 5 lat, Albert Cirera stał się jednym z najbardziej aktywnych i wszechstronnych saksofonistów Półwyspu Iberyjskiego, poszukiwanych zarówno na współczesnej scenie awangardowej, jak i w czystym „mainstreamie”.
Po 10 latach spędzonych w Barcelonie, od października 2013 mieszka między Barceloną i Lizboną. Regularnie grywa z Ulrikiem Mitzlaffem, Carlosem Zingaro, Gabrielem Ferrandinim, Hernânim Faustino czy Abdulem Moaimemem. Grał i nadal grywa z Agusti Fernandezem, Joe Morrisem, Dani Dominguezem, Jaume Llombartem, Hugo Antunesem, Massa Kamaguchi, Bartem Marisem, David Mengualem … A szczególnie z Ramonem Pratsem, z którym tworzy legendarny duet „Duot”. Poza prowadzeniem własnych zespołów (A.C. i Tres Tambors, A.C. Lisbon Trio), Cirera bierze udział w projektach takich, jak Memoria Uno, Agusti Fernandez Liquid Trio / Quintet, Octopussy Cats czy Fail Better!
Cirera uczęszczał na lekcje gry na skrzypcach, gdy miał 6 lat. Później, jako asystent Alfonsa Carrasscosa, grał na saksofonie jako głównym instrumencie. W 2006 roku ukończył studia w Escola Superior de Música de Catalunya, ucząc się między innymi od Eladia Reinona, Xavi Figaroli, Dani Pereza i Agustí Fernandeza. W Holandii, w Royal Conservatorium w Hadze (Holandia), był uczniem Johna Ruocco, a następnie praktykował u Tony’ego Malaby’ego, Ellery’ego Eskelina, Billa Mchenry’ego lub Perico Sambeata.
Wydał kilkadziesiąt płyt, w tym dwie w naszym kraju. Obie w roku ubiegłym. Pierwsza z nich to Liquid Trio „Plays Bernouli” (Fundacja Słuchaj!), druga, to pierwszy w jego karierze album solowy „Lisboa’s Work” (Multikulti Project/ Spontaneous Music Tribune).
Niemal wszystkie jego nagrania zrecenzowane zostały na łamach Trybuny Muzyki Spontanicznej.
Albert Cirera! Nowe sposoby słuchania, grania i tworzenia – wywiad
Witold Oleszak
Naukę muzyki rozpoczął w wieku 5 lat. Po latach formalnej edukacji (fortepian klasyczny) porzucił szkołę, występując jako członek para-teatralnych i avant-rockowych grup. Te doświadczenia, najbardziej wpłynęły na jego rozwój artystyczny. Od 1989 studiował architekturę (jest dyplomowanym architektem), jednocześnie samodzielnie kontynuował naukę gry na instrumencie. W tamtym czasie tworzył utwory ilustracje dla teatru alternatywnego i koncepcje partytur graficznych. Obecnie jest całkowicie oddany swobodnej improwizacji. Zazwyczaj gra na fortepianie, fortepianie preparowanym, instrumentach własnej konstrukcji oraz zdewastowanych i uszkodzonych.
Niedawno podjął się roli dyrygenta Poznańskiej Orkiestry Improwizowanej. Jest także założycielem wydawnictwa Freeform Association, w którym, z podejściem dokumentalisty, opublikował kilka istotnych archiwalnych nagrań. Jako wykonawca, najbardziej ceni sobie współpracę ze świetnymi współczesnymi perkusistami (zwłaszcza w duecie), z których, poprzez przyjaźń i wieloletnią współpracę, największy wpływ wywarł na niego Roger Turner. W muzyce najbardziej cieszy go wszystko co jest niedookreślone – czerpiąc z tego pełnię korzyści w postaci cudów improwizatorskiej kontroli nad każdym materiałem, który mu wpadnie w ręce – zakorzenionym w tradycji muzyki europejskiej jak i w zamaszystej spontaniczności swobodnego gestu.
Maciej Lewenstein, w swojej książce Polish Jazz Recordings and Beyond napisał: „On jest absolutnym objawieniem: jego gra jest rodzajem mieszanki stylów Johna Cage’a i Cecila Taylora, wyniesionych poza zupełnie nowe horyzonty”.
