Patria
Ten wiersz jest twardy i mocny
Jest domem z cegieł
Miga w twojej duszy dwoma kolorami:
czerwony
zielony
czerwony
zielony
Mieszkają w nim wszystkie momenty, wzruszenia, myśli, noce
Wiersz jest na szczycie uzdrowiska
Na szczycie wiersza świeci neon „Patria”
Jest twardy i mocny
Ten wiersz nie ma drzwi
Jest sześcianem
Możesz go obracać w dłoni
[Wszystko przypomina mi jakie jest życie]
Wszystko przypomina mi jakie jest życie
Zmarli nie żyją
Nic za tym nie idzie
Świat leży na dłoni, na plecach
Najgorsze wojny, ludzie, pomysły, choroby
Są teraz
Oddzielone długimi korytarzami nudy
Którymi chodzę i mogę myśleć
Ten dzień to kolejny sukces
Większość przeżyła, budynki stoją, firmy nie plajtują
Rozmowy nadal dotyczą spraw itp.
Trudno w to uwierzyć
[Nie mam obowiązków]
Nie mam obowiązków
Zaspokoiłam wszystkie swoje potrzeby
Nawet na zapas
Obudził mnie sms od matki o treści „OK”
Nadają serial o dorosłych, którzy spotykają się na drinka
Alkohol poprawia mi humor
O książce:
W momencie, gdy młoda poezja wywalczyła sobie swój język, potoczny, współczesny i aktualny, a następnie zmieniła przy jego pomocy utwór poetycki w post-facebookowy small-talk, pojawia się książka, która bez chwili wahania omija i z całą stanowczością odchodzi od tego, co dziś zwie się w Polsce „poezją”.
Zuzanna Bartoszek nie jest zainteresowana manierą zaangażowaną, obyczajową, nostalgiczną lub krytyczno-rozrywkową. Zamiast wpisywać się w jakiś zwyżkujący nurt lub trendującą tradycję wypełnia swoje osobiste zobowiązanie wobec języka. Podejmuje trud przekazywania prawdy tak prywatnej, jak i formalnej i śmiało zmierza w stronę, gdzie tkwi pierwotna siła tekstu: w przeżyciu, doświadczeniu, zdolności zakodowania przebłysku „uniwersalnej urody sytuacji”.
Zmysłowa, oniryczna, obyczajowo nonszalancka, ale przede wszystkim absolutnie odstająca od pospolitości literatury współczesnej i sztuczności tego co zwie się poezją. Ta niezwykle zgrabna książka poetycka to potok impresji, kłębowisko historii, obrazów, dźwięków, kolorów i myśli, które wyprowadzają czytelnika na otwartą przestrzeń, wprost na tytułowy „Niebieski dwór”, na którym można bez lęku zanurzyć się w przyjemności przeżywania doraźnej natychmiastowości chwili.