Wahania na giełdach, groźba kolejnego światowego kryzysu, zmiany w rządzie. Wszyscy ciekawi szalenie, jakie to zmiany. Jakby to miało jakieś znaczenie dla pani Zofii, co ją eksmitują na bruk za niepłacenie czynszu. Z czego ona ma płacić ? Renta ledwo starcza na lekarstwa i jedzenie. Ale gdzieś tam, w łeb strzelili dyktatorowi i połowa świata się cieszy, na tym skupiona jest uwaga. O pani Zofii połowa świata nic nie wie. Chciał się zluzować na serwisie społecznościowym, wśród 3287 przyjaciół, lecz ktoś zamieścił zdjęcie psa z rozprutym brzuchem, rozpłataną czaszką i chyba odrąbanymi kończynami, kliknął wyloguj, cokolwiek to znaczy i do końca nie zobaczył. Kurwa ! Napiję się wody na luz – pomyślał i nalał szklankę mineralnej. Wychylił duszkiem. Czasem tak się działo z jego wewnętrznym procesorem. Przegrzewał się od nadmiaru informacji i ich analizowania. Pomyślał o seksie, a właściwie o tym, co jest po, czyli uczuciu zrelaksowania. Dawno seksu nie doświadczał, więc pominął w rozmyślaniach całe piękno szczegółów miłosnego aktu, skupiając się jedynie na jego fizycznych efektach końcowych. Pominął nawet orgazm. Potrzebował chwili wytchnienia, ale media i politycy na to nie pozwalali. Nie mógł ich przecież spuścić z oka nawet na chwilę, bo potem nie powiązałby faktów, stracił kontrolę nad wątkami. Cała jego praca poszłaby na marne. Musiał zebrać się w sobie, ostudzić procesor. Skręcił potężnego splifa i zaciągnął się białym dymem. Poczuł miłe ciepło rozchodzące się ze środka głowy do uszu. Pod oknami przeszedł tłumek młodzieży ryczącej na cały głos kolędy. Dopiero listopad, a im Bóg się rodzi. – Pomieszane dziś wszystko i nie ma świętości – pomyślał.

Włączył telewizor. Bardziej z nadzieją na relaks niż w celu przeglądu informacji. Zawiódł się sromotnie. Miał dostępne siedem kanałów, przełączając od pierwszego do siódmego i z powrotem szukał czegoś, co nie będzie napakowane bólem, żalem, złością i tym podobnymi. Na pierwszym reklama, na drugim reklama, na trzecim reklama…i tak do siódmego. Z powrotem zresztą też. Szybko doszedł do wniosku, że reklam jest stosunkowo więcej niż samych programów, a widz jest zwyczajnie sterroryzowany. Jego mózg protestuje natychmiast, a ręka posłusznie wyłącza najpierw dźwięk, by mógł jeszcze obrazami zająć uwagę, ale te również powodują sprzeciw i ręka wyłącza odbiornik. Dźwięk i obraz znikają. Zostaje znów sam ze sobą i swoimi myślami, które nieprzerwanym strumieniem szarpią jego spokój. Spojrzał na zegarek. Jeszcze wiele godzin minie zanim będzie mógł zasnąć, a to jedyne ukojenie. Przenosił się gdzieś we śnie, co noc. Nigdy nie umiałby powiedzieć dokąd, ale te podróże były równoległą częścią jego istnienia. Wracał z nich czasem wypoczęty i odprężony, a czasem totalnie zmęczony. Pamięta, że dawniej miewał też sny przepiękne, z których nie chciał się budzić. Ale takie podróże dawno mu się nie przytrafiały. Za bardzo chyba był przywiązany do zawartości serwisów informacyjnych i portali internetowych. Wypełniały jego umysł nie pozostawiając miejsca na piękno. Czasem czuł się, jakby demon w nim zamieszkał i to on spowodował katastrofę w jego życiu. Z niegdyś „duszy” towarzystwa zrobił pustelnika, zgorzkniałego samotnika, który nie może znaleźć sensu swego istnienia. Możliwe, że zbytnio upatrywał go na zewnątrz, w ideach wzniosłych, acz utopijnych. Spotykał podobnych sobie, ale tak niewielu, że nie tworzyli żadnej społeczności. Dodatkowo rozrzuceni po planecie. A na planecie zabito kolejnego dyktatora i jego rodzinę, po to żeby móc dalej zabijać się w walce o władzę, tylko w szerszym gronie, dotąd przez dyktatora ograniczonym praktycznie do zera. Rywalizacja, jako podstawa i napęd ludzkości, jemu stała się już dawno obca. Nie znosił negatywnych emocji, które jej towarzyszą. Zapalił kolejnego splifa. Kłęby białego dymu i kłęby myśli.
Obudziły go odgłosy pełni dnia, choć dopiero słońce wstało. Setki tysięcy owadów krzątało się już w najlepsze, pospołu z ptactwem i wszystkim, co żyje za dnia. Nocni mieszkańcy lasu i jeziora udali się na spoczynek. Pierwsze promienie słońca zaczęły przebijać się przez gęstwinę gałęzi i muskać go po twarzy. Rosa pokrywała źdźbła roślin, a on leżąc patrzył na jej kropelki skrzące się w porannym złocie. Od strony brzegu jeziora słyszał delikatny szum. To trzciny owiane porannym wietrzykiem kołysząc się koiły dźwiękiem. Ptaki nawoływały się w koronach drzew. Napełnił płuca krystalicznym, bogatym w tlen powietrzem i podziękował za nowy dzień. Zawsze tak dziękował w myślach, komuś nieokreślonemu, a może czemuś. Robił to bez zastanowienia, jakby się z tym urodził. Zdjął ubranie i znużył się w zimnej jeszcze o tej porze wodzie. Zrobił to tak płynnie, jakby nie odczuwał różnicy temperatur. Przepłynął kilkadziesiąt metrów i wyszedł na brzeg. Przeszywała go rześkość poranka, a wraz z nią pojawił się głód. Rozejrzał się dookoła i niemal natychmiast dostrzegł jakieś trzydzieści metrów w głąb lasu, gęste zarośla krzaków malin. Ruszył w ich stronę, a im był bliżej tym więcej czerwieni owoców dostrzegał w zieleni krzewów, i w nozdrza uderzał go malinowy obłok. Rewelacja – pomyślał i zabrał się do jedzenia. Garście malin przegryzał chlebem opychając się do syta. Wyborne śniadanie. Z pozostałego po nocnym ognisku żaru rozpalił ponownie ogień i wstawił wodę na herbatę. Mógłby zrobić napar z igliwia sosnowego, ale postanowił napić się czarnej herbaty. Wsypał susz do wrzącej wody i odstawił garnuszek z ognia. Herbata długo parzona działa relaksująco i uspokajająco. Nakrył garnuszek z naparem. Kątem oka dostrzegł mrówkę taszczącą kawał spróchniałego drewienka. Kawałek był kilkakrotnie większy od owada i ten zataczał się pod ciężarem gubiąc wyraźnie drogę. Po chwili pojawiła się druga mrówka i wzięła się do pomocy swojej siostrze. Chwyciła drugi koniec próchna żuchwami i idąc tyłem pomagała w transporcie. Pokonanie kilku centymetrów drogi zajmowało owadom długie minuty, mimo to nie porzucały zdobyczy, a konsekwentnie zmagały się z jej ciężarem i przeszkodami w postaci źdźbeł traw, patyków, kamyków. Przyglądał się temu jak zauroczony z błogim poczuciem bycia częścią natury, współobywatelem ziemi z tymi pracowitymi owadami. Spojrzał na jezioro i dostrzegł innego współobywatela ziemi. Siedział kilkanaście metrów od brzegu, na ledwo wystającej z wody końcówce zatopionego pnia drzewa. Był raczej niski i cały czarny. Siedział i porządkował pióra wielkim, zakrzywionym na końcu dziobem. Wiedział, że na brzegu ktoś siedzi i go obserwuje. Przerwał toaletę i spojrzał w tamtą stronę. W ciemnościach zarośli lasu siedział jego współziomek i popijał herbatę. Skinął w pozdrowieniu dziobem i powrócił do czyszczenia i układania piór.
Zaraz, zaraz, czy wyłączyłem wszystkie elektryczne urządzenia? Nigdy nie był tego pewien wychodząc z mieszkania. Najczęściej wracał, żeby to sprawdzić. Zupełnie jak w tym filmie o fobiach narodu. Otworzył zamek w drzwiach i uchylił je, żeby zajrzeć do środka. Gdyby wszedł musiałby usiąść na chwilę. Tak na wszelki wypadek, albo właściwie na jego brak. Nic nie syczało, nie świeciło, nie skwierczało więc zamknął drzwi na powrót, na oba zamki. Sąsiad, starszy facet, zawsze kiedy się spotykali powiadał – „Po co pan tak zamyka? Przecież wszyscy złodzieje w parlamencie siedzą.” – Zero pozytywnego myślenia. Ale też niby i skąd ma się takowe brać, zwłaszcza u starszych, skoro tradycją jest narzekanie. Nie znał korzeni tej tradycji i często zastanawiał się nad nimi, ale nie znajdował racjonalnego wytłumaczenia na ich pochodzenie. Pewnie jakieś jajowate, owłosione bądź gołe facjaty ze szklanego ekranu, wyjaśniłyby zagadnienie natychmiast, ale on podchodził z wielką rezerwą do tych telewizyjnych mądrali. Wyszedł na znośnie o tej porze, ruchliwą ulicę i ruszył niespiesznie. Odczuwał analityczny spokój i odpowiedni stopień koncentracji. Nie miał atomowych ambicji, nie targały nim wątpliwości i lęki. Mógł odbyć analityczny, relaksacyjny, zwiadowczy spacer. W tym stanie wnętrza mógł sobie pozwolić na przejście najbardziej oświetlonymi i ruchliwymi ulicami. Lubił ten stan i lubił chodzić tą drogą. Przyglądał się dyskretnie mijanym ludziom, oglądał wystawy. Tak na niby, bo nie było na wystawach nic interesującego, ale inni ludzie przystawali przed nimi, więc on też tak robił. Przystawał i udawał, że coś go zainteresowało. Tak naprawdę interesowali go mijani ludzie. Ukradkiem, żeby nikogo nie urazić, prześwietlał niczym rentgenem, każdego przechodnia. Nie to żeby widział kości lub goliznę. Nie wiedział jak, ale wyczuwał ich wewnętrzne atmosfery, czy też sfery. Bezbłędnie rozpoznawał napięcia i groźne chmury. Wielu sprawiało wrażenie chorych, czy słabych. O tej porze, mimo środka tygodnia, spory odsetek mijanych było wyraźnie pod wpływem alkoholu, ale też innych substancji psychoaktywnych. Najgorsze, burzliwe i nieobliczalne aury nieśli nawaleni amfą czy czymś podobnym. Jak gotujące się szaroczarne mgławice, a ich aury można dostrzec z daleka, a ich głosy usłyszeć donośne. Ryczą jak opętańcy nie wiadomo co, bo słów ryki nie zawierają. Już dawno zauważył, że język jakim posługują się teraz ludzie, zwłaszcza młodzi, odbiega znacznie od tego, którego on został nauczony. Jest to ciągle ten sam język, lecz zdeformowany. Trzeba mocno skupiać uwagę, żeby zrozumieć treść. Fonetycznie przypomina to bulgoty, świsty, i twarde ..rwania, znaczniki i przerywniki, a czasem łączniki w bulgotano świszczącym dialekcie. Powszechnymi stały się słowa i określenia w jego kanonie uważane za wulgarne i obraźliwe. Cóż, wszystko się zmienia. Wszystko czego człowiek się nie dotknie zmienia się najszybciej, ale zachodzą też ciągłe zmiany w kosmosie. Ewolucja na ziemi też trwa, a polega na zmianach. Przystosowawczych ale zmianach. Szedł dalej w kierunku parku. Miał ze sobą skręta i tam właśnie miał zamiar go wypalić. O tej porze bardzo niewielu przechodziło przez park, i dlatego lubił tamtędy chodzić. Wszedł w ciemność, między drzewa. Delikatne światło parkowych latarni rozjaśniało jedynie alejki. Poza nimi panowały ciemności. Natychmiast poczuł lekki przypływ adrenaliny wywołany nie tyle lękiem, ile podnieceniem, które odczuwał zawsze, kiedy przechodził tym parkiem, o tak późnej porze. Wracały wspomnienia z dzieciństwa, kiedy chodził tutaj na spacery z rodzicami, te mieszały się z innymi wspomnieniami z okresu młodości. To tworzyło tą specyficzną mieszankę, która powodowała wydzielanie się odpowiednich ilości adrenaliny. Na takim napędzie uwielbiał swoje nocne spacery. Spowolnił krok, żeby jak najdłużej rozkoszować się tą mieszaniną. Namiastką kontaktu z naturą. Do końca jednak nie luzował zmysłów. Lekko ale czujnie omiatał wzrokiem okolicę. Zbliżał się właśnie do głównej alei parku, kiedy spostrzegł grupkę około dziesięciu mężczyzn w jednakowych długich, czarnych jak mu się zdawało, płaszczach. Szli szybkim krokiem główną aleją w kierunku placu, na którym było jedno z miejsc Nowego Kultu. Zwarł się w sobie natychmiast i błyskawicznie skrył w cieniu, poza zasięg słabych świateł latarni. Przylgnął do pnia drzewa czekając aż go miną, po czym kryjąc się ciągle w cieniu, zaczął ich śledzić. Musiał być ostrożny, bo ostatni z grupki co chwila oglądał się za siebie , jakby ubezpieczał tyły albo sprawdzał czy nikt za nimi nie idzie. Wyraźnie nie byli na spacerze, a na jakiejś akcji. Minęli fontannę i fragment ruin przedwojennego pałacu, kierując się przez otwarty pusty plac, w kierunku ogromnego betonowego krzyża. To stwarzało poważną trudność w śledzeniu. Na wielkim pustym placu bowiem prócz idącej grupki, za którą podążał, nikogo nie było więc natychmiast faceci w płaszczach zorientowaliby się, że są śledzeni. Uwagę jego przykuło to, że każdy z nich był jakby usztywniony z jednej strony, jakby trochę utykali jednakowo. Przyjrzał się baczniej i doszedł do wniosku, że to jakieś podłużne przedmioty pod płaszczami, przytrzymywane jedną ręką wzdłuż nogi, powodują to usztywnienie i utykanie. Nie chcąc ich zgubić i nie być zauważonym, musiał obejść plac z lewej, kryjąc się za krzakami. Nie spuszczał grupki jednak z oczu. Ci byli już prawie pod krzyżem, ale nie zwalniali i szli dalej. Więc nie idą do miejsca Nowego Kultu. Przynajmniej nie do tego na placu. Przyspieszył bo faceci w płaszczach właśnie minęli krzyż i przechodzili na drugą stronę ulicy, kierując się między budynki. Tam mógłby ich zgubić. Przebiegł resztę otwartej, niczym nie osłoniętej przestrzeni i przywarł do najbliższego zaparkowanego samochodu. Potem od jednego auta do następnego, kryjąc się podążał dalej za nimi. Zastanawiał się ciągle, dokąd oni mogą iść, co niosą pod płaszczami? Kiedy przebiegał obok pomnika wąsatego jegomościa z szablą, grupka skręcała za róg domu i wtedy ten z tyłu obejrzał się. Ich spojrzenia spotkały się na sekundę. Przeszedł go dreszcz. Zauważył mnie – pomyślał. Przykucnął za ławką. Kiedy wyjrzał nikogo już nie było. Nie wiedział czy ma biec do rogu budynku za którym zniknęli śledzeni. Obawiał się, że został zauważony i mogą na niego czekać. Chwilę to trwało nim się zdecydował, po czym błyskawicznie dopadł rogu budynku. Przylgnął do ściany i ostrożnie wyjrzał za róg. Nikogo, pusto. Podbiegł wzdłuż budynku do następnego rogu, powtórzył operację. Z tym samym rezultatem. Pusto, nikogo. Gdzie oni zniknęli? Musieliby puścić się sprintem w nieznanym kierunku, po tym jak zniknęli za rogiem. A może tak długo siedział za ławką, po tym jak został najprawdopodobniej zauważony. Dziwne to bardzo. Nigdzie wejść nie mogli bo na dole budynku są tylko, zamknięte o tej porze restauracje. Zniknęli jakby się rozpłynęli.
Siedział w kuchni nad kromką chleba z masłem i powidłami, tępo wpatrując się w szarą bryłę budynku po drugiej stronie ulicy. Jednostajny szum gotującej się wody w elektrycznym czajniku, udźwiękowiał tą scenę. Nawet przemknęła mu myśl, że to bardzo teatralny obrazek. Zaciągnął się skrętem, aż po palce u nóg. Wcale mu nie ulżyło, a nawet intensywniej zaczął wyświetlać w wyobraźni, swoją sytuację dzieląc ją na epizody. Zbliżała się godzina, kiedy miasto ożyje, a on nie mógł zasnąć i nawet nie czuł, że sen może nadejść. Najbliższe dni są kluczowe dla powodzenia lub fiaska jego projektu. Nie mógł sobie pozwolić na jakąkolwiek słabość, nie mógł cofnąć się nawet o krok, przed napierającą rzeczywistością. Był tym wszystkim mocno skołatany, a jego siły nadwątlone ciągłymi zmaganiami. Mimo to czuł, że wszystko od niego zależy, na jego barkach spoczywa, i to poczucie dodawało mu siły. Im większe przeszkody waliły mu się pod nogi, tym czuł, że jest mocniejszy. Teraz realnie, niemal fizycznie zmagał się z ciemną stroną Mocy. Wypalił do końca skręta i poszedł do łóżka. Sen nadszedł jak zwykle niespodziewanie, niezauważenie okrył go swym płaszczem.
Od rana zaniepokojony stanem komputera, zaparzał kawę. Mimo pośpiechu w przygotowaniu, kawa była wyborna. Ale dlaczego ten deck control nie odpowiada? Nie dawało mu to spokoju. Czyżby zawirusował kompa? Raczej wykluczone, miał przecież antywirusowy program na stałe włączony, aktualizujący bazę wirusów dwa razy na dobę. Bez komputera nie mógłby normalnie egzystować. Normalnie. Co to teraz oznacza? Jest prawdopodobnie więcej ludzi żyjących bez kompa, niż tych którzy bez kompa żyć nie mogą. Deck control zaskoczył i mógł połączyć się z siecią. Minister jakiś, coś powiedział i chcą go na stosie spalić, lub co najmniej głowę mu ściąć i na tyczce, na placu wystawić na widok publiczny. Jednak ta informacja mimo swej groteskowości przykuła jego uwagę. Była to kolejna wypowiedź w tym tonie, czołowego polityka. Z wypowiedzi tych można było niestety wywnioskować najgorsze. Wszyscy ci politycy mniej lub bardziej otwarcie mówili o zagrożeniu wojną, spowodowaną jak zwykle kryzysem ekonomicznym, a ten już się zaczął. Mechanizm jest prosty. Na fali kryzysu do władzy dochodzą populiści, narodowcy, lub inni fanatycy, a dalej to już z górki. Powód, prowokacja, agresja, konflikt. To że ma już kilka wojen za sobą, niczego ludzkości nie nauczyło. Dlatego wolał określenie – gatunek. Napawało go to jednakowoż gdzieś głęboko wewnątrz, smutkiem. Zawsze miał naiwnie nadzieję, że ludzkość to znaczy coś więcej niż gatunek. Ludzkość to rozwój, gatunek nastawiony jest na przetrwanie, aczkolwiek gatunkom zdarza się wymierać. Ludzkość dodatkowo sama siebie unicestwia, więc jest gatunkiem pozbawionym instynktu samozachowawczego. Postęp technologiczny jest dziełem garstki, a rozwój duchowy udziałem jednostek. Ludzkość w swej masie jest kompletnie niezorganizowana. Na siłę, często przemocą utrzymywany porządek w ostatnim czasie stał się bardzo chwiejny. Znów ludzkość gotowa jest stanąć to totalnej wojny w imię iluzji. Iluzji budowanej przez lata, wpajanej od dziecka kolejnym generacjom, aż stała się „rzeczywistością”, za którą gotowi jesteśmy umierać i zabijać.
Podszedł do brzegu i przykucnął. Na płyciźnie, jakiś metr od niego, wokół podwodnych roślinek uwijała się para Cierników. Te małe rybki żyją w parach, wierne do końca życia swojemu partnerowi. Jako jedne z nielicznych budują „domki” w których składają ikrę. Rodzice pilnie strzegą młodych po wykluciu się, aż podrosną. Właśnie budową domku zajęta była para którą dojrzał. Znaczy pan Ciernik wpływał pod kupkę wodorostów, nabierał piasek do pyszczka i wynosił go na zewnątrz tworząc pod roślinkami jamkę, a pani Ciernikowa przyglądała się temu z niewielkiej odległości, mając swoje rybie oko na męża pilnowała, czy aby dobrze buduje. Ten uwijał się, ale co rusz łypał na żonę, czy aby zadowolona. Rozkładał przy tym na boki swoje kolczaste płetwy prezentując pełnię swej męskości. Patrzył dłuższą chwilę na to, jak na obraz najwyższej mądrości i harmonii. Oto para rybek łączy się na zawsze by stworzyć rodzinę. Wsiadł do łódki i delikatnie odepchnął wiosłem od brzegu, unosząc mądrość cierników na otwarte wody jeziora. Owiewał go delikatny wiatr, a serce wypełniała radość. Taka radość bez przyczyny. Kiedyś próbował doszukać się powodu swego istnienia, ale go nie znalazł, więc był. Bez konkretnej przyczyny i celu.

Paweł „Kelner” Rozwadowski – @Homo@ (vol. 3)
QR kod: Paweł „Kelner” Rozwadowski – @Homo@ (vol. 3)