Legenda
nad Hiroszimą mgła. unosi się
propaganda sukcesu. świat wytapia
w blasku „Little Boy” kolejny,
popromienny dzień. krematorium,
do którego trafia się przypadkiem
przez otwarte okna i drzwi. wpada
i zanurza jak znicz olimpijski. i płonie
testament ludzkości, gdy nieświadomi
śpieszymy ulicami Nagasaki
trzymając się za ręce.
wprost za siebie.
Telenowela
Przy wyblakłym obrusie
każdego roku świat ogląda
ten sam serial
waniliowe niemowlę – samotna matka – starszy pan z brodą
w przerwie reklama
karp i pół litra wódki
po północy migawki
z kolejnego sezonu
wychudzony hipis strzela
selfie z widokiem na Golgotę
tendencyjnie i bez namysłu
wbijam pomiędzy palce
lajka.
Wizjoner
wyrastanie z betonowych ścian
definiuje pewien stereotyp;
dresowe wdzianko w narodowych barwach,
dwudziestoletni passat (garażowany!), plazma.
w pokoju, w kuchni
czasem w kiblu, gdy nabieram
wody w usta, puchnę i wypływam
poza margines społecznej użyteczności.
potem dryfuję pomiędzy piętrami,
by o czwartej nad ranem
braillować na wycieraczce
w poszukiwaniu wejścia.
za drzwiami narasta dzieciopranie.
wkładam palec do oka
i staję się wizjonerem
przez dziurkę od klucza.